Pomiędzy Jarmushem a "kinem czeskim", pomiędzy przykuwającą opowieścią o niczym, a lekkością i trafnym zmysłem obserwacji bez zbędnego nadbudowania rzeczywistości.

"Zakochani widzą słonie" to kolejna z serii produkcji "o niczym" jaka jest plagą współczesnych młodych twórców próbujących uciekać od komercyjnego zaszufladkowania, a tym samym powiedzieć coś istotnego o sobie (?). Tym samym tworzą kino, czego przykładem najnowszy film Dagur Kari, które nie zaspokaja ani wybrednych wyjadaczy multipleksowych smakołyków (brak jednolitej spajającej osi wydarzeń, niedookreśleni bohaterowie-dziwacy oraz oczywiście ta wszechobecna czerń i biel;), ani wysublimowane gusta wyższych sfer (banalne i trącące myszką przesłanie - np. wątek sędziego - oraz nierówny absurd i wynikający z niego komizm nijak mają się do rzeczywistości, więc śmiech często wydaje się pustym, a wręcz przygnębiającym, mimo budujących i pełnych wyrazu sympatii reżysera dla bohaterów, komentarzem do tego co widać na ekranie). Po raz kolejny twórca (i jemu podobni) udowadniają (chce udowodnić), że dzisiejsze czasy nie są dobre do opowiadania wielkich historii i poruszania istotnych spraw. Skupianie się na małym wycinku niesprecyzowanej rzeczywistości dalekiej od polityki i 'świateł wielkiego miasta', przy próbie nadania wartości utraconemu zewu natury i zwiazanej z nią pierwotności oraz bliskości z ziemią, jej dobrami został po raz kolejny przekazany w sposób mało przekonujący, a wręcz utopijny czy bajkowy do zrealizowania dla współczesnego młodego mieszczucha. To wszystko podane w sosie składającym się z bohaterów obsesyjnie zamkniętych na innych przez swoje fobie, marzenia, zdziwaczenia, składa się na zlepek wydarzeń które nie angażuja widza, pozostawiając uczucie pustki ziejącej z ekranu zaraz po zakończeniu seansu.

P.S. Pewne "duże zwierze" pojawiające się w zakończeniu Warszawy Dariusza Gajewskiego o wiele bardziej mnie przekonuje w kontekście całości niż stadko słoni przemaszerowujące w środku filmu i będące zaledwie jednym z gagów filmu Kari.